Kiedy po raz pierwszy moje stopy uderzyły w chodnik w Port of Spain, Trójca , słońce nie okazywało litości. Ale ten palący karaibski upał był niczym w porównaniu z energią elektryczną chwili: morze neonowych i pastelowych piór podskakujących w rytm muzyki, dłonie sięgające ku niebu i tupiące harmonijnie stopy, nieznajomi przytulający się, jakby byli starymi przyjaciółmi. Upał nie miał znaczenia, bo jedyne, co czułem, to radość.

Co roku, tuż przed Wielkim Postem, tysiące ludzi z całego świata czekają na ten moment: Karnawałowy Wtorek, kulminację dni wielkich imprez zwanych fesami. W ciągu tygodnia moje ciało jest oblane farbą, olejem i błotem i porusza się w pozycjach, które wywołałyby w niektórych rumieńców. Pozdrawiam drinka i unikam snu, potem powtarzam. W Trynidadzie moje dni kończą się na plaży Maracas z lodowato zimnym piwem Carib i widokiem na ocean, który nie osądza tych z nas, którzy używają ciepłego piasku jako miejsca do drzemki — dopóki nie zaczniemy od nowa. Wielki finał to nieskrępowana uroczystość napędzana rumem, muzyką soca i pragnieniem „dobrego życia”. Innymi słowy, po prostu być wolnym.

W ciągu ostatnich siedmiu lat świętowałem karnawał na Trynidadzie, Barbadosie, Bermudach, Kajmanach, Anguilli, Grenadzie i Londynie. Za każdym razem poczucie wolności, które czuję, tylko się umacnia. Po powrocie do domu w Los Angeles sprawy są robione w zależności od czasu: terminy pracy, rezerwacje w restauracjach, rozmowy telefoniczne. Ale podczas Karnawału nie ma początku ani końca. Nie ma żadnych zasad dotyczących ubioru, formalności ani kar za pokazanie się dokładnie takim, jakim jesteś.

Podczas Karnawału nie ma początku ani końca. Nie ma kar za pokazanie się dokładnie takim, jakim jesteś.

Podczas gdy osoby z zewnątrz mogą zobaczyć tylko skąpe kostiumy, karnawał jest zakorzeniony w historycznej rebelii. W XVIII wieku zniewoleni mieszkańcy Afryki Zachodniej i uwolnieni Czarni w Trynidadzie nie mogli uczestniczyć w balach maskowych organizowanych przez francuskich właścicieli plantacji przed Wielkim Postem. Tak więc na polach czerpali z różnych kultur — i ich pomysłowości — aby stworzyć własną uroczystość, zwaną Canboulay, dotyczącą zbioru i spalania trzciny cukrowej.

Od emancypacji Trynidadu w 1838 roku Canboulay przekształciło się w coś, co znamy jako Karnawał. Te słynne parady są inspirowane historycznymi maskaradami, obecnie znanymi jako mas. (Zorganizowane grupy, które uczestniczą, są znane jako zespoły). A potem jest J'Ouvert, czyli po kreolsku „świt”. To oznacza oficjalny początek karnawału i jest prawdopodobnie najbardziej wyzywającym świętem ze wszystkich. Podczas tego świętego rytuału budzę się przed słońcem i dołączam do tysięcy biesiadników już zgromadzonych na ulicach. Nosimy czepki pod prysznic i chustki oraz ubrania, w których nie przeszkadza nam bałagan. Bardzo niechlujne. W ciągu dnia jestem w euforii, pokryta brokatem i prawdopodobnie kilkoma kroplami rumu. Krowie dzwonki i stalowe bębny, neonowa farba i proszek, luźne łańcuchy zwisające z ciał i diabelskie rogi na głowach – to wszystko symbole niegdyś zniewolonego ludu, który wziął wolność w swoje ręce.

To uczucie uwolnienia jest tak magnetyczne, że dziś karnawał obchodzony jest na prawie każdej karaibskiej wyspie, przez diasporę w Londynie i Nowym Jorku oraz na imprezach w stylu karaibskim, tak daleko jak Japonia. Tak jak każda wyspa ma swoją niepowtarzalną tożsamość, żadne dwa karnawały nie wyglądają dokładnie tak samo. Moje pierwsze doświadczenie z karnawału w Grenadzie, gdzie kultura Jab Jab zajmuje centralne miejsce, było instynktowne i potężne. ukłucie to grenadyjski patois, z francuskiego Diabeł („diabeł”), a strój noszony tam podczas J'Ouvert — grube łańcuchy, kozie rogi i czarny olej — jest satyrycznym przedstawieniem ucisku niewolnictwa. Uroczystość na pobliskim Barbados, zwana Crop Over, przypada nie przed Wielkim Postem, ale późnym latem — kiedy zniewoleni Afrykanie, których przymusowa praca sprawiła, że ​​rum tak bardzo przyniósł wyspie zysk, oznaczali koniec sezonu trzciny cukrowej. Dziś trzymiesięczne święto jest jednym z najpopularniejszych na świecie, nawet przyprowadzając Rihannę do domu.

Dla mnie nie ma nic potężniejszego niż muzyka, która napędza Carnival: soca, kuzynka calypso, która łączy dźwięki wschodnioindyjskie i afrykańskie, stworzona w latach 70. przez muzyka Garfielda Blackmana (aka Lord Shorty). Jego hipnotyzujące rytmy zainspirowały style taneczne, które zachęcają (i często wymagają) rozluźnienia ciała, rzucając talię w ruchy o nazwach takich jak winin'; i wukkin'a; w górę i tak, nawet podziały. Teksty to potężne pieśni, które stają się głośnym echem na każdym festynie. Słowami Freetown Collective i DJ-a, szeregowca Ryana, w ich piosence 'Poczuj miłość' : Jesteśmy takim błogosławionym plemieniem/Słodsze niż milion pszczół/Ludzie żyją tysiącem żyć/I nigdy nie czują się wolni.

Pokryty neonowym pudrem imprezowicz na karnawale w Trynidadzie Imprezowicz na obchodach Trynidadu 2020, przed wybuchem pandemii. | Źródło: Tarique Eastman

W kulturze Karnawału jest takie słowo, pistolet: tęsknota za celebracją tak dotkliwa, że ​​człowiek czuje się fizycznie chory. Takie wycofania są szeroko udostępniane każdego roku zarówno w tekstach piosenek, jak i w mediach społecznościowych. Ale w tym roku pistolet lekarstwo nigdy nie nadejdzie. Karnawał w Trynidadzie 2021 został odwołany z powodu rosnącej liczby przypadków COVID-19. Ta radość, koleżeństwo i wygrana; są na razie tylko wspomnieniem. Wirtualne wydarzenia stworzyły nowy rodzaj połączenia, ale nadal nie ma dla mnie nic słodszego niż dźwięk stóp uderzających w chodnik w harmonii pod karaibskim słońcem. Czekamy więc do następnego Karnawału — i pamiętamy, jak czuje się wolność.

Wersja tej historii pojawiła się po raz pierwszy w lutowym wydaniu Podróże + wypoczynek pod nagłówkiem „Oda do radości”.